هدف اولی طبیب عمل تعدیل است نه تجویز دارو !!

تمام کتب اصیل طب کهن و طب اسلامی و البته طب در مکاتب دیگر به این مساله اذعان داشته و دارند که ابتدا میبایست مشکل را از آنجا که خللی در ایراد نیرو به جایگاه دچار مرض شده بیابند و از همان زمان پس از تحقیق در این احوال میبایست شروع به بازگشایی انسداد های معابر نیرو نمود که از طرق متعدد به آنها در کتب اشاره شده است .

مطلب مهم این است که طریق صحیح این نیست که از طریق تشخیص مزاج و یافتن نبض و غیره و غیره به مرض و علت مادی آن برسند تا در همان زمان آن علت را که معلول علتی دیگر است و در اصل آن علت ثانویه در این مسیر علت نخستین ایجاد مرض میباشد و بوسیله دارو علت غیر اصیل را از بین بردن مانند این است که کاسه ای را که در آن جاری است خالی کنند بدون شکپس از اندک زمانی دوباره مملو از آب خواهد شد کنایه از عودت بیماری و مرض در این طریق میباشد .و این کاری است که در امروز روز و از زمانی قبل تر در ازمنه زمانی بدان توسل جسته میشده و میشود و حال آنکه دیده و میبینیم که در اکثر موارد یا بیمار مجبور به خالی کردن هر روز آن کاسه میگردد که در این طریق مصداق بارزش خوردن دارو های دائمی است که بوسیله آن بیمار مثلا فاقد بیماری شده است حال آنکه بمجض نبود دارو عودت بیماری حتمی است .

آیا براستی این را میتوان درمان دانست و به آن اطلاق طبابت نمود؟!!

دلیل این مطلب همانطور که مذکور گشت این است که درمانگران علت طاهری مرض را در نوعیت مادی کاملا ظاهری و سطحی آن جستجو و میابند و نه علت علل را در علائم و دلائل ئ اسباب اصیل ایجاد مرض.

لازم به ذکر است البته با کمی دقت مشخص مان خواهد شد که در این طریق سطحی درمانی بیمار مجبور است که دائما در رفت و آمد نزد درمانگرش باشد و هربار وجهی پرداخت نموده و هم وجود دارو را تامین نماید که این خود گواه کامل بر ابتدای سخنان ماست که مذکور شد درباب منفعت و کنار گذاشته شدن آن اصالتی که بدست فراموشی سپرده شد و در زمان قدیم آن را طب نفسی نیز میگفتند .که در مساله بیان شده در باب نیرو ها و اینکه مراتب اولیه خلقت ابتدا نیرو ها بودند و پس از آن مراتب دیگر وجود این مطلب را بهتر توانید درک نمودن .